|
Préner çò que l'òm vei, quala folia ! Tots los cors d'optica m'explicaràn pas aquel
poder magic que nos es acquesit. D’unas fotòs me fan plorar, en tot me consolar
d'aver pogut salvar aquela part preciosa de la persona aimada, dins aquel endrech
ont aviam caminat. La memòria sèrva e farga de sòmis, dins aquel autre monde onte
m’es pro de levar los braç per m’envolar. La fotò es un raubadís sens dolor del
bonaür partejat. Las de Jacme Saraben nos revèlan un òme atentiu, captiu de cada
beluga.
Aquels darrièrs temps a mitralhat sus lo tèma de l’aiga. La Dordonha, la Vesera
e los petits rius que davalan en tota sason al pè dels moflons. Òc, per çò que i
a de moflons sus la Landa de Paunac ont a obèrt son talhièr d'artistas baptejat
« La Sorga » coma se deu. Sos « instants de vision » coma los a nomats
nos entraïnan al dedins d’el, indirèctament. « stás en el interior de los reflejos,
estás en la casa de la mirada » (Ses en dedins dels rebats, ses dins la maison
de l’agach)..
« La casa de la Mirada » aquò’s aquel luòc de la creacion revelat
dins lo manifèste artistic d'Octavio Paz dedicat al pintre Roberto Matta. « El
corazón es un ojo » (lo còr es un uèlh) çò-ditz, e tot çò que al fons de nosautres
se reconeis dins çò que l'òm agacha nos balha la fòrça de demorar en vita.
Amb la complicitat d'Annie Delpérier, trobairitz, e Miquèl Testut, escrivan, Jacme
Saraben presentarà sas fotòs sul tèma de l’aiga lòrs de la clausura del cicle dels
cafés literaris de Mont Paun e Menestairòu lo 13 de junh que ven. Una ocasion de
rencontrar l'artista, son afògament e sos silencis, e d'entendre dire de tèxtes
causits, al fial de l'aiga.
Sofia Cattoire
|
