Dempuèi trenta ans Peiraguda talha l'òc a flor de bordon... mas atencion : los trobadors son pas de colhons !

Aquò fuguèt una gròssa « borda » – e quitament un fotut bordon (omission d'un passatge entièr dins un tèxt imprimit) – d'interdire formalament l'occitan a l'escòla a la debuta del sègle XX. De que balhar un marrit bordon (malenconiá, languinha) als paures dròlles tocats de desonor tre lo moment que parlavan la lenga... de lor regent. Tot lo monde devián jogar lo jòc e parlar ponchut, francés e se se pòt, sens l'accent. Miladiu ! Aprèp doas guèrras, lo sègle de las luses aviá donat lo ton e quitament lo bordon (son de campana particularament grèu) de sa barbariá, los dròlles que avián frotjat se son rendut compte que a despart de lors raices, ren de seriós los reteniá sus tèrra...

Las belutas bòtan lo fuòc al canton

En plen d’un ivern particularament rigorós, dos jovents acordeonistas : Nicolau Peuch e Elien Gourgues, eissits del grope de Moissídan "Las Belutas dau Canto" an fait bulhir la marmita e calfar los gratons a Sent Front de Pradon, reinventant amb lo grope « Hysope » la jòia tota populara dels bals tradicionals, a grand renfòrt de vièla, flaütiau, sistre e tamborins, jogant a plen de cap per transportar la fola al país dels brandes, borrèias e valsas lentas que dempuèi totjorn nos embelinan.